Op dat moment op Enuron.
In de late namiddag zet Dane het eten dat ze klaargemaakt heeft op de tafel. Heneva en Censy, de zus van Aenon zitten al aan de tafel.
‘Dat ziet er heerlijk uit, Dane,’ zegt Miran, de jongere broer van Censy, die juist de eetplaats inkomt.
‘Zet je, jongeman. Komt Andrea ook?’
‘Ja, ze is het zoontje van Conney in haar bedje gaan leggen.’
Dan stopt de zwever van Ven op de oprit en door het venster ziet Dane hem uitstappen. Een paar minuten later komt hij lachend de eetplaats binnen. Net als hij wil gaan zitten, komt Andrea binnen zegt met een lichte paniek in haar stem:
‘Er is iets gaande buiten.’
Ven staat snel op en haast zich naar het venster toe. Als hij buiten kijkt schrikt hij hevig. Hun huis lijkt helemaal omsingeld door de soldaten. Ook ziet hij enkele Volkor zwevers boven hun villa hangen. 
‘Die zijn hier voor ons. Heel de villa is omsingeld,’ horen ze hem schrikkend zeggen.
‘Andrea, naar boven. In de geheime kelder zijn jullie veilig.’
De jonge vrouw knikt en haast zich. Censy volgt haar. Op dat moment wordt er op de deur gebonkt.
‘Jullie naar boven snel,’ zegt Ven.
Heneva en Miran haasten zich naar de trap toe, maar op dat moment slaan wapens de vensters stuk. Miran die het dichtst bij de trap is wordt als eerste geraakt.  Dane stoort door verschillende stralen getroffen neer. Ook Heneva valt, als haar been door een verlammende straal geraakt wordt.
‘Ze willen ons levend, Ven,’ roept ze nog voor ze een tweede maal geraakt wordt.
Ven, die juist een wapen uit de kast genomen heeft, keert zich in de richting van de schutter. Richten kan hij niet meer.  Helemaal verlamd stort ook hij neer. Heneva die naast de lift ligt, kruipt geholpen door Miran, die zijn rechterarm niet kan gebruiken naar binnen en beiden zweven omhoog. Nog voor ze uit het zicht zijn, wordt Heneva nog een maal geraakt. Een tweede schot mist Miran op het nippertje. Boven probeert Andrea Heneva met Miran te helpen. Als ze uit de lift zijn, zegt Miran:
‘Nee, Andrea. Laat me. Breng met mijn zus het kindje in veiligheid. Ze weten al dat ik hier ben en als ik blijf dan zullen ze mij niet gaan zoeken. En als ze dat doen, vinden ze jullie allen ook.’
Even aarzelt Andrea, maar dan knikt ze. Geholpen door de jongeman kruipt Andrea de koker in.
‘Ik kan je hier niet achter laten, Miran?’
‘Ik blijf, Andrea, ik kan toch niet naar beneden afdalen met een arm. En Heneva zeker niet. Zij is helemaal verlamd. Wil je voor mijn zus Censy zorgen?’
‘Maak je geen zorgen, Miran. We moeten voor elkaar zorgen. De kinderen hebben mij en Censy nodig. Maar we kunnen jou ook gebruiken. Over een tijdje is de verdoving wel uitgewerkt. Misschien kunnen we Heneva ook snel in de koker la….’
Maar Andrea onderbreekt zichzelf als ze de Volkors onder aan de lift horen.
‘Ga, Andrea. Ik sluit de koker wel af.’
Miran buigt zich nog snel over Heneva en neemt het klein wapen dat de jonge vrouw altijd bij zich draagt, uit haar schouderholster.
‘Kom toch mee, Miran.’
‘Nee, ik moet blijven. Neem dit wapen, alstublieft.’
Andrea neemt het wapen dat hij haar aanreikt aan.
‘Veel geluk, Miran,’ zegt ze nog en laat zich in de koker zakken. 
Dadelijk klikt Miran het luik dicht en laat zich naast het bed laten zakken. Maar de volkors ontdekken hem al snel. Hij steekt zijn gezonde arm omhoog. Een van de Volkors grijnst en vraagt dan:
‘Is er nog iemand in huis, jongeman?’
Miran schudt zijn hoofd.
‘Lieg niet. We weten dat een zekere Andrea Tanen bij jullie inwoont. Waar is die?’
‘Ze is met mijn zus Censy een paar dagen geleden vertrokken naar de hoofdstad,’ fluistert hij.
Er zijn geen kinderen??? 
Xxxxxxxxxxxxxxxxooooooooooo

‘En die drie kinderen van die niet bestaande Ovara Darinon.’
‘Niet bestaande… Wat bedoelt…’
‘Geen fabeltjes, jongen. Waar zijn de kinderen?’
‘Die heeft Andrea bij zich. Dane heeft haar als kinderverzorgster aangenomen.’
Even kijken de twee mannen Miran onderzoekend aan. 
‘Ik hoop voor jou dat je dat waarheid spreekt, jongen.’
‘Sir, we hebben alles doorzocht. Er is niemand meer,’ meldt een jonge vrouwelijke Volkor.
Een van de twee mannen knikt en zegt:
‘Deze twee hebben we ook in handen. Een jongeman en een vrouw van minstens twintig. Maar die is voor een tijdje uitgeschakeld. Breng ze allen naar de zwever en zet ze bij de anderen. Dan kunnen ze deze villa verzegellen.’
De vrouw knikt even. 
Andrea zit intussen met Censy en de kinderen beneden. Ze onderzoekt het toegangspaneel, maar als ze erop drukt komt er alleen het woord CODE op het scherm.
‘We hebben een code nodig, Andrea.’
Andrea knikt even gefronst:
‘En die heeft Ven boven in de salon verborgen.’
‘Ben je zeker?’
‘Ja, Dane heeft mij dat kaartje een paar weken geleden getoond.’
‘Wat nu. Kunnen we deze deur niet zonder code openen?’
‘Ik denk het niet, Censy. Laat ons even wachten. Misschien verlaten ze de villa.’
‘Misschien zijn ze al weg. Ik hoor niets.’
Andrea gaat zitten naast de kinderen en slaat een arm om Arika. Trix kruipt langs haar andere zijde op haar toe. Even kijkt Censy naar hen en gaat dan tussen Arika en Ron zitten. Met Ron op haar schoot leunt ze tegen de wand.
Meer dan vier uur later neemt Andrea een besluit.
‘Ik ga boven eerst eens kijken, Censy. Het wordt hier wel benauwd. Wacht op me.’
Censy knikt, en kijkt Andrea na als ze naar boven klimt. Als de blondine het luik voorzichtig opent, ziet ze niemand. Even aarzelt ze, maar dan klimt ze de kamer in. Dan trekt ze het wapen dat ze achter haar riem gestoken heeft in de hand en sluipt naar de lift toe.
Is Andrea blond?
Xxxxxxxxxxxxxxxxooooooooooo

Plots hoort ze stemmen van een man en een vrouw. Even denkt ze aan Dane en Ven, maar die stemmen klinken anders. Langzaam nadert ze de balustrade naast de lift. Ze ziet twee soldaten beneden aan de tafel zitten. Een man en een vrouw.
‘Denk je dat die twee met de kinderen werkelijk naar de hoofdstad zijn, Erovan.’
‘Misschien wel. Morgen zijn ze daar ook op de hoogte en zullen wel naar hen uitkijken.’
‘Ik vraag me wel af wie de echte moeder van die drie kinderen is. Ze hebben wel veel moeite gedaan om haar echte naam te verbergen.’
‘Dat niet alleen, Komira. Ze hebben zelfs een haloprojector gebruikt om de camera’s te misleiden. Dus moet ze wel een belangrijk iemand geweest zijn.’
‘Dat zal later wel aan het licht komen, Erovan. Ik ga naar boven.’
‘Ik neem de eerste wacht. Dan zal ik Niovon wekken.’
De vrouw knikt en stapt naar de lift toe. Andrea kijkt even naar de deuren achter zich. Voorzichtig haast ze zich naar haar kamer, Ze wil haar eigen laserwapen gaan halen. Want dit kleine wapen is nutteloos tegen drie getrainde agenten. Als ze in het licht van de deur naar binnen kijkt, merkt ze dat er man op haar bed ligt te slapen. Aan zijn kledij te zien is het een soldaat. Zijn wapen staat tegen de muur naast zijn laarzen.
Maar aan de achterzijde van het bed hangt zijn handwapen, dat interesseert haar veel meer. Voorzichtig trekt ze het uit de holster en weegt het in haar hand. Even weet ze niet wat ze zou doen. Maar een ongewapende man doden kan ze niet. Ze heeft echter niet gemerkt dat de deur achter haar geopend wordt.
‘Andrea Tanen, leg dat wapen neer,’ zegt de vrouw, terwijl ze haar eigen wapen richt.
Andrea schrikt even, maar doet dan maar wat haar gezegd wordt. Ze legt het wapen, naast de voet van de man op het bed en doet een stap achteruit.
‘Dat is beter, meisje. Ik zou je niet graag neerschieten.’
De man die wakker geschrokken van de stemmen, kijkt beide verschrikt aan.
‘Wat is er gaande?’
‘Deze meid had je wapen in handen, Niovon.’
Even kijkt de man haar ontsteld aan. Dan ziet hij het wapen op het bed liggen.
‘Mag ik je iets vragen, Andrea?’ vraagt de vrouw vriendelijk.
De jonge vrouw knikt verbaasd.
‘Zijn de kinderen, die ze zoeken, hier ook nog, of ben jij hier alleen?’
De vrouw merkt haar aarzeling om te antwoorden en glimlacht:
‘Je hebt niets te vrezen, meisje. Wij waren ooit eerlijke agenten die de wet dienden, maar nu hebben we ons een beetje moeten aanpassen.’
Even kijkt Andrea haar verbaast aan. Spreek de vrouw de waarheid of probeert ze haar te misleiden. Maar nu ze haar hier ontdekt hebben, zullen ze Censy, Trix, Arika en Ron ook wel vinden.
 ‘Mijn naam is Komira Herdonas. Zeg maar Komira, Andrea.’
Maar Andrea blijft daar nog altijd roerloos staan, terwijl ze naar de vloer kijkt.
‘Ze zijn in de verborgen ruimte van de kamer hiernaast, soldaat. Censy is bij hen,’ fluistert ze dan.
‘Dat is beter, Andrea,’ zegt de vrouw en kijkt dan naar de man in het bed, die zijn wapengordel omgespt.
Dan neemt hij het wapen op en steekt het in zijn holster.
‘Deze vrouwen hebben onze hulp nodig, Komira,’ zegt hij tot de verbazing van Andrea.
‘Dat besef ik ook wel, Niovon. Maar we mogen ons niet verdacht maken.’
‘Ze hebben dit huis compleet overhoopgehaald, Komira. En ze hebben deze meid en haar vrienden niet gevonden, dus zullen ze ons nergens van verdenken.’
De vrouw knikt even.
‘En Erovan?’
‘Die help wel, Komira. Hij is de man van mijn zus en die twee zijn onafscheidelijk. Orine, mijn zus, zal hem nooit vergeven als hij deze kinderen niet zou helpen.’
‘Wijs ons de verborgen schuilplaats maar Andrea. Jullie kunnen beneden iets eten als je wil.’
Andrea knikt en gaat hen voor naar de schuilplaats. Nadat ze het luik geopend heeft, helpen ze Censy met de kinderen.
‘Je hebt moed, Andrea. Waarom help je deze kinderen?’
‘Ik heb dat beloofd aan Dane en Ven, die me geholpen hebben.’
‘En hun kinderen zijn het toch ook niet.
‘Nee, hun moeder is dood.’
‘Niet zo zeker van Andrea, want Ovara Darinon was door een halo opwekker gevormd. Wie de echte moeder was weten we niet.’
‘Ik weet alleen wat Dane en Ven gezegd hebben.’
Komira knikt.
‘Kom, we gaan naar beneden.’
Aarzelend volgt Censy met de kinderen Andrea, die de twee soldaten lijkt te vertrouwen, al heeft ze wel gemerkt dat Andrea een wapen uit een lade nam en op haar rug verborg. Als ze een paar minuten later beneden uit de lift stappen, staart Erovan hen verbaasd aan.
‘Waar heb je die gevonden?’
‘Boven.’
‘En de Volkors hebben hen niet gevonden, zelfs niet met hun scanners. Dat moet een goede schuilplaats geweest zijn,’ zegt Erovan.
‘We gaan hen helpen, schoonbroer,’ zegt Niovon op dat moment.
De man kijkt hem verschrikt aan.
‘Je wil…’
‘Orine zou het ook willen, Erovan.’
Even slikt de man.
‘En jij denkt dat je daarom mij kunt overtuigen om mijn plicht te verzaken. Laat mijn vrouw hierbuiten, Niovon.’
Dan richt hij zich tot Komira die langzaam achter hem gaan staan is.
‘Dacht jij dat ik je niet gehoord heb, Komira. Voeg je maar weer bij je vriend. Het wordt tijd dat ik jullie beiden op de hoogte breng.’
‘Van wat?’
Erovan kijkt Komira in de ogen.
‘Tijdens de strijd om de macht in de stad, werden twee van mijn vrienden koelbloedig gedood. Ik besloot toen om hen te wreken. Maar toen gaven de eersten zich over. Ik dus ook. Later werd ik als soldaat ingelijfd is het nieuwe leger. Maar ik hielp mensen om aan het nieuwe misdadig gerecht te ontkomen. En toen ontdekte ik dat je zus en mijn vrouw actief was in het verzet.’
‘Wat zeg he? Is Orine…’
‘Ja, Niovon. En ik sloot me toen bij die groep aan. Maar die groep bestaat niet echt meer. Orine en de anderen zijn verdwenen, samen met een zekere Raya Verodin. Die een verzet leidster geweest zou zijn.’
‘Zijn ze gegrepen, Erovan?’
‘Nee, ze verdwenen voor de ogen van de Volkors, die hen levend wilden, in het niets. Ik weet dat Orine veilig is, maar het wordt steeds moeilijker om te verbergen dat ze niet meer in ons huis aanwezig is. Als ze dat ontdekken, dan grijpen ze mij ook, denk ik.’
‘Dus je helpt ons,’ zegt Komira, die terug bij Andrea en de anderen gaan staan is.
Op dat moment wordt er gebeld.
‘Dat moet de controle officier zijn,’ zegt Niovon, nadat hij even een blik op de klok wierp.
 ‘Naar boven en snel jullie. Verberg je maar weer tot ik je roep.’
Terwijl Andrea, Censy en de kinderen zich, met Niovon, weer naar boven haasten, gaat Komira de deur openen.
Als Niovon haar een teken geeft van op de eerste verdieping, opent de vrouw de deur. Even later komt een man vergezeld van twee vrouwelijke Volkors binnen.
‘Alles in orde?’
Erovan knikt even.
‘We hebben nog geen bezoek ontvangen. Hebben ze al een spoor van de gezochten, Kapitein?’ zegt Niovon.’
‘Nee, die zijn nog steeds spoorloos. Maar we zullen hen wel vinden.’
‘Is het de bedoeling dat wij nog steeds op onze post blijven, of krijgen we een andere taak, Kapitein? We vervelen ons hier wel een beetje.’
Even kijkt de man Komira aan.
‘Ik weet het niet. Morgen ben ik in het hoofdkwartier. Blijf voorlopig maar hier. Je kan nooit weten of die gezochten hier terug opduiken.’
Komira knikt en vraagt:
‘Eten jullie iets mee?’
‘Nee, soldaat. Dat kan niet, want ik vrees dat je dan de hele nacht zal moeten koken. We kwamen hier voorbij met twee zwevers vol met soldaten. Ze wachten iets verder in de straat.’
Komira knikt even. Even blijven ze nog praten, maar dan verlaten beide mannen de villa. Erovan kijkt hen door het venster na, als ze naar twee camions en een officiersjeep toelopen. Ze zien enkele Volkors in een van hun zwevers stappen en even later vliegen ze langzaam naar de zuidkant van het stadje.
‘Ze zijn weg,’ zegt hij als ze wegrijden.
‘We moeten snel zijn, Komira. Als we hen willen helpen, zonder dat we gegrepen worden.’
De vrouw knikt even naar Niovon.
‘Ik ga hen halen.’
Maar als ze boven komt, ziet ze hen nergens.
‘Andrea, Censy. Het is veilig,’ zegt ze luidop.
Maar niemand antwoordt. Als ze echter naar de lift toestapt, hoort ze achter zich een geluid. Bliksemsnel trekt ze haar wapen en keert zich om.
‘Wij zijn het, Komira. Ik...,’ zegt Censy snel.
De vrouw zucht even en bergt haar wapen weer weg.
‘Waar waren jullie daareven?  Ik heb toch in alle kamers gekeken, Andrea.’
‘In de laatste kamer is nog een tweede geheime ruimte achter de kast, Komira.’
‘Dat bekijken we later wel. Kom nu maar naar beneden, ik zal snel iets te eten klaarmaken.’
‘Ik help je wel.’
Als het groepje beneden uit de lift stapt, merkt Andrea echter iets vreemds op. Niovon bergt juist zijn communicator in zijn jaszak, alsof hij hem juist gebruikt heeft.
‘Ik ga even naar de wc,’ zegt ze zonder hem aan te kijken.
Maar zodra ze uit het zicht is, haast ze zich naar een venster toe en kijkt langs de rand van een gordijn naar buiten. Dadelijk merkt de sluipende gedaanten op, die de omgeving van de villa naderen. Ze schrikt even. Dan neemt ze kalm haar wapen uit haar broekzak en activeert de energiebron.
Als ze weer in de salon komt, kijkt ze even waarschuwend naar Censy, die met Arika en Ron in de zetel zit. Trix zit angstig, naast haar broer en zus, naar haar te kijken. Dan richt Andrea haar wapen op de soldaten.
‘Jullie hebben ons verraden,’ zegt ze.
Komira en Evonan kijken haar verbaasd aan.
‘Niemand van ons heeft…,’ zegt Komira.
Maar dan valt haar blik op Niovon, die langzaam onopgemerkt zijn wapen probeerde te trekken.
‘Zeg dat het niet waar is, Niovon. Jij kan dat toch niet gedaan hebben.’
‘Hij heeft gebeld, Komira.’
‘Ik ben mijn leven nog niet moe. Deze vijf worden voor verschillende redenen gezocht. Als we hen niet aangeven dan…’
‘Dat kan je toch niet doen. Ze…’
‘Steek allebei je handen omhoog, want anders schiet ik.’
Maar op dat moment richt Andrea haar wapen en drukt af. In de schouder getroffen wankelt Niovon opzij. Erovan is dadelijk met een sprong bij hem en grijpt het wapen uit de neerhangende arm van Niovon.
‘Ze kunnen elk moment hier zijn, Erovan,’ zegt Andrea.
‘Dan zijn we erbij, Komira.’
‘Nee, nog niet. Onze schuilplaats heeft ook een andere uitgang.’
Komira kijkt Erovan even aan en knikt dan.
‘Wat doen we met Niovon?’
‘Laat hem maar hier. Voor mij bestaat die verrader niet meer,’ zegt Komira, na een lichte aarzeling.
Op dat moment zien ze verschillende lichten over de gordijnen glijden.
‘Snel naar boven,’ roept Andrea en neemt Arika op van de zetel. Dan opent ze een lade en schuift een paar kledingstukken opzij. Snel neemt ze het kaartje op en haast zich naar de lift.
Komira grijpt haar zwaar wapen en volgt Censy, die Ron in haar arm draagt, met de lift naar boven. Erovan kijkt nog even naar Niovon, die hem grijzend aankijkt. Dan grijpt hij Trix stevig vast en rent naar de lift.
‘Jullie zullen niet kunnen ontkomen. Komira zal mij bij mijn vrouw brengen, zelfs tegen haar wil.’
‘Je bent gek,’ zegt Erovan nog, voor hij omhoog zweeft. 
Op dat moment vliegt de voordeur en enkele vensters in stukken. Verschillende soldaten springen naar binnen. Censy en Komira zijn intussen al met Ron en Arika beneden in de schuilkelder. 
‘Ga maar eerst, Erovan. Ik reik je Trix wel aan, als je in de koker bent.’
‘Misschien kan jij beter eerst gaan, meisje.’
‘Nee, ik ben de enige die de doorgang kan sluiten.’
Even aarzelt de man, maar dan hoort zij Niovon beneden roepen.
‘Ze zijn naar boven, maar gewapend. Een verborgen schuilplaats. Snel.’
Zo snel hij kan glipt hij de koker in en wacht tot Andrea hem Trix op aanreikt. Haastig daalt hij af en zucht opgelucht als hij Andrea de koker ziet inklimmen. Dan drukt ze op een paar toetsen en de koker draait zoemend dicht. Maar nog voor de koker helemaal dicht is, verschijnen de eerste soldaten in de deuropening van de kamer. ‘Daarin zitten ze,’ zegt één van de drie telepaten, die hen begeleiden. 

Drieling is er niet???? Xxxxxxxxxxxxxxxxooooo

Een van de soldaten snelt naar voor en duwt zijn zwaar wapen voor de sluitende deur. Met een ruk forceert hij het. Dan richt hij zijn wapen naar omlaag. Andrea heeft het gevaar bemerkt en duikt beneden snel opzij, waardoor ze juist niet geraakt wordt. Komira steekt haar wapen in de koker en vuurt naar boven.
‘Censy, hier. Typ snel die code in.’
De jonge vrouw vangt het kaartje handig op en typt snel de juiste code in. Verbaasd kijken ze naar de gang die zichtbaar wordt. Erovan neemt Ron op zijn arm en volgt Censy die Trix draagt de gang in.
‘Erovan blijf achter Censy.’
Verbaasd knikt de man en doet niet wetend waarom wat ze vraagt. Andrea neemt Arika op in haar arm en volgt beide anderen.
‘Komira, kom.’
‘Ik blijf om jullie aftocht te dekken, Andrea.’
‘Nee, schiet nog een paar maal. Maar kom snel mee. Deze deur wordt dadelijk achter ons afgesloten.’
Vier maal schiet Komira nog naar boven en haast zich naar de wachtende Andrea toe. Als Komira in de gang is, volgt Andrea, terwijl de deur achter haar dicht schuift. Ze horen allen enkele luidde klikken als de sloten dichtklikken.
‘Daar raken ze niet zo snel doorheen, meisje.’
Andrea knikt alleen maar. Twintig meter verder slaat de gang rechtsaf. Komira ziet de anderen een dertigtal meter verder stappen. Andrea blijft echter staan en drukt haar hand rechts tegen de wand. Dadelijk schuift een tweede gepantserde deur achter hen dicht. Dat is handig,’ zegt Erovan die op zijn stappen teruggekomen is.
‘De villa is ooit van Sorane Nador geweest, vrienden,’ zegt Andrea.
‘Die is toch gedood door die rechter.’
‘Ik denk het. Dane Vaneron huurde de villa van Jenan Nador, de stiefbroer van die huurmoordenares.’
Komira knikt even.
‘Gelukkig maar, Andrea.’
‘Kom, we gaan verder. We hebben nog een lange weg te gaan.’
‘Hoe lang is deze gang dan?’
‘Twee kilometer heeft Dane mij ooit gezegd, Erovan. Hij komt uit aan de rand van het grote stadspark.’
De groep haast zich dan maar verder. Maar plots horen ze het gesis van een laserboor. 
‘Ik denk dat ze een gat in de toegangsdeur boren, Komira.’
‘Dat zal hen niet veel helpen, Erovan. De gang is beveiligd met valstrikken. Ik heb ze geactiveerd. Ik en Censy hebben hier toegang. Daarom loopt Censy ook vooraan en ik achteraan. Als een van jullie twee ook maar een paar meter achter mij zouden blijven, dan wordt deze gang zijn of haar graf.
‘Vertrouw je ons niet, Andrea.’
‘Het computersysteem is zo geprogrammeerd, Komira. Ik heb spijtig genoeg niet de tijd om de programmering te veranderen.’
De soldate knikt even.
Op dat moment horen geluiden achter zich.
‘Ze zijn er doorheen…,’ fluistert Erovan, maar als ze kreten van pijn achter hen, van diegene die getroffen neerstorten, horen. 
Een regen van pijlen schiet uit de muren naar de weerloze soldaten toe.
‘De eerste val,’ zegt Andrea met trillende stem, want ze beseft dat er nu verschillende soldaten dood op de vloer zullen liggen.
‘Is het zo erg, Andrea?’
Die knikt Komira toe.
‘Wie in een van die vallen terechtkomt, overleeft het alleen met zeer veel geluk.’
‘Hoeveel zijn er?’
‘Zes, denk ik. Maar ik weet het niet zeker.’ 
‘Andrea, we zijn aan het einde van de gang,’ roept Censy op dat moment.
Andrea haast zich naar voor en drukt een paar cijfertoetsen in. Dan schuift het luik aan de top open, terwijl er metalen traptreden uit een wand schuift. Het groepje naar boven en merken dat ze aan de rand van het park staan.
‘Tussen de bomen, snel,’ zegt Erovan.
Maar ze missen Andrea, die nog steeds besluiteloos naar het kleine scherm staart. Want op het scherm staat een bericht.
-	Afsluiten
-	Beveiligen
Komira haast zich naar haar toe en leest de regels even.
‘Dat kan ik je niet mee helpen, Andrea.’
‘Beveiligen, wat wordt daarmee bedoeld?’
‘Doe het maar, Andrea. Diegenen die ons volgen zijn hier niet om ons te sparen. Maar kom snel, voor iemand ons opmerkt.’
De jonge vrouw knikt en drukt op beveiligen, terwijl ze ver in de gang vaag, kreten hoort.
‘De vallen zullen hen zo te horen wel een tijdje ophouden.	‘
Andrea knikt en beiden rennen naar de anderen toe. Vanuit de struiken bespieden ze even de omgeving, maar ze zien niets verdachts. 
‘Ik denk niet dat iemand iets gemerkt heeft, Komira.’
Het zware luik van de ondergrondse gang is intussen langzaam dichtgeschoven.
‘Kom, we moeten verder, want die deur zal hen niet lang tegenhouden.’
‘Ik…’
‘Je moet doen wat nodig, is Andrea. Anders overleven jullie niet lang, voor ze jullie allemaal grijpen.’
Andrea knikt even en volgt de vrouw naar de anderen. Als ze daar aankomen, fluister Erovan iets in het oor van Komira.
Die kijkt hem even aan, maar beseft dat de man gelijk heeft.
‘Andrea, het spijt me, Maar wij moeten naar onze famillie. Misschien slagen we erin om hen tijdig weg te brengen.’
‘We kunnen toch mee, Komira,’ zegt Censy.
‘Nee, wij komen sneller met ons twee vooruit en met jullie erbij zouden we al snel opvallen.’
‘Dank je voor jullie hulp allebei,’ zegt Andrea nogal stroef.
Komira knikt even. Maar dan volgt ze Erovan.
Andrea, Censy en de kinderen kijken hen even na.
‘Kom, we gaan,’ zegt Andrea.
Maar Censy staart voor zich uit.
‘Waar denk je aan?’
‘Onze vrienden, die zijn nu in de handen van Alonga, Andrea.’
‘Dat weet ik, maar we kunnen hen niet helpen.’
‘Dat beseft ik ook, maar misschien kunnen we hulp zoeken.’
‘Je denkt aan Raya en de rebellen. Als dat kon, dan zou ik daarmee instemmen, Censy. Maar we weten geen van beiden waar we hen moeten zoeken.’
‘Waar gaan we dan naartoe?’
‘Weg uit deze kleine stad. Hier zoeken ze ons nog steeds.’
‘Laat ons dan maar snel gaan. Misschien kunnen we een trein nemen.’
‘Zelfs dat kunnen we niet, meisje. We hebben geen geld en ze zullen de stations wel in het oog houden.’
 ‘En als ze wegen afsluiten, dan zitten we helemaal vast.’
‘We zien wel, Censy. Misschien hebben we een beetje geluk.’
‘Dat zullen we nodig hebben, Andrea.’
Andrea neemt de hand van Trix an Ron vast en stapt gevolgd door Censy en Arika door de struiken naar de stoep toe. Langs de huizen stappen ze naar de rand van de stad toe. Andrea hoop op de grote weg, waarlangs ze een tijdje geleden de stad bereikte weer weg te komen. Maar nog voor ze de rand bereikt hebben, schrikt Censy.
‘Volkors, Andrea.’
In de lucht een kilometer voor hen in de straat ziet ze drie Volkorzwevers op een hoogte van tien meter naderen. Snel neemt Andrea Arika en Trix op haar armen en rent gevolgd door Censy, die Ron draagt naar een villa toe. Tegen de muur aan de zijkant van het gebouw blijven ze staan. Angstig staren ze naar de straat, maar gelukkig zweven de zwevers een paar minuten later voorbij. Een tijdje blijven ze staan, voor Censy naar de straat toestapt. Voorzichtig kijkt ze om de hoek, maar ziet niets meer. Andrea kijkt haar na Censy de straat overstapt, dan schrikt ze, want ze merkt dat een zwever langs de overzijde boven een andere villa hangt.
Snel werpt ze een steentje naar Censy, die schrikt. Als ze Andrea naar boven ziet wijzen, dan kijkt ze op. Ze schrikt weer al ze de zwever opmerkt, maar ze blijft staan, alsof ze hier thuishoort. 
‘Dan schudt ze haar hoofd.’
Andrea haast zich intussen naar de achterzijde van het gebouw toe. Ze kan Censy nu toch niet helpen. Onopgemerkt stappen ze door de lange tuin naar de bomen achteraan toe.
Censy heeft zich intussen herpakt en gaat naar de straat toe. Daar kijkt ze even om zich heen alsof ze iets zoek en stapt de in de richting waaruit ze gekomen zijn. Ze ziet de twee andere zwevers plots ook boven twee andere villa’s hangen. Met al haar wilskracht dwingt ze zichzelf om verder te gaan en nadert de hoek van de straat.
Andrea heeft Censy zien stappen en volgt haar met de kinderen in dezelfde richting maar tussen de bomen achter de tuinen. Als Censy de hoek om stapt, zucht ze opgelucht. Ze volgen haar niet.

Censy is bij Andrea en Ena. De Censy die ze gegrepen hebben is een kloon. Ena houdt die in stand om te weten waar Heneva en de anderen zich bevinden.
xxxxxxxxxxxxxxxxooooooooooooooooooo

‘Gelukkig hebben ze Andrea niet opgemerkt,’ denkt ze.
Andrea nadert langs achter een villa en merkt een zwever op die voor een oprit halthoudt. Ze herkent hem dadelijk. De zwever van het restaurant van Gerin en Zuyana. Ze ziet een man en een vrouw uitstappen en een paar dozen uit het voertuig nemen. Aarzelend verandert ze van richting.
‘Volg me, Ron. Die mensen zullen ons wel helpen,’ fluistert Andrea, maar schrikt op hetzelfde moment.
In de nabijheid van de villa van stoppen vier legervoertuigen met soldaten. Even kijken de mannen en vrouwen die uitstappen naar de kleine vrachtzwever en het koppel, dat naar de villa toestapt. Dan klinken enkele bevelen en de groep verspreid zich. Twee soldaten blijven achter het koppel staan.
‘Papieren,’ zegt een van hen.
De man zet de twee dozen neer op het pad, dat naar de deur leidt. Dan geeft hij zijn paspoort aan de soldaat, terwijl de anderen hen onder schot houden.
Als hij het pasje terugkrijgt, knikt de soldaat.
‘Ga maar verder, mijnheer Loseran. We zoeken twee jonge vrouwen met drie kinderen. Dus als je hen moest opmerken dan zal je het ons wel snel laten weten, hoop ik.’
Gerin knikt, terwijl hij naar de foto’s staart, die de soldaat laat zien.
‘Wie zijn ze, soldaat?’
‘Vluchtelingen en rebellen, mijnheer. Ga nu maar.’
Gerin knikt even en neemt de dozen aarzelend op. Dan stapt hij achter zijn vrouw naar de deur toe. Maar zijn gedachten zijn bij Andrea, want hij heeft haar op de foto’s herkent. Nadat de eigenaar van het huis betaald heeft, keren Gerin en zijn vrouw terug naar hun van.
‘Ben je zeker dat het Andrea is, Gerin?’
‘Ja, en de kinderen van Sorane worden ook gezocht.’
‘Ik hoop dat ze hun namen niet weten, schat. Want Andrea hebben we laten doorgaan voor onze nicht.’
Gerin knikt even en start de zwever. De soldaten kijken hen na als ze wegzweven. Ook Andrea ziet hen van uit de struiken.
‘Kom, kinderen. We moeten hier weg. Wees zo stil mogelijk.’
Gelukkig hebben alle villa’s in deze buurt grote stukken met bomen en planten. Ze geraken ze ongezien steeds verder van de sector waarin ze hen zoeken.
Censy is intussen een paar straten verder van richting verandert om Andrea weer te vinden. Maar plots stoppen verschillende zwarte zwevers. De inzittenden richten als ze uitstappen dadelijk hun wapens op haar. Aarzelend steekt ze haar handen omhoog.
‘Je bent erbij, Censy Morsino. We hebben je broer eens goed onderhanden genomen.’
De jonge vrouw slikt even, maar kan niets doen.
‘Waar is je vriendin, Andrea Tanen?’
‘Weet ik niet, soldaat. We raakten elkaar kwijt.’
‘En die twee verraders. Waar zijn die gebleven?
‘Die lieten ons in de steek, zodra we uit de vluchtgang raakten.’
‘Dat zal wel, schatje. Ik geloof er niets van. Je kan beter praten, want jullie hebben meer dan veertig mannen en vrouwen gedood met die vallen.’
Censy schrikt wel even.
‘Ik zou niet in jullie plaats willen zijn. Want voor die misdaad zullen jullie vermoedelijk ter dood veroordeeld worden.’
Maar als Censy nog steeds zwijgt, trekt de man zijn schouders op. Hij merkt echter niet dat Censy heel even doorzichtig wordt.
‘Jij moet het weten, schatje. Hoson Alonga krijgt je wel aan het praten. In de zwever en snel.’
Twee mannen slaan haar in de boeien en dwingen haar om in te stappen. De zwever waarin Censy moest stappen, raast met hoge snelheid weg. De twee andere zwevers gaan intussen verder met hun zoekactie naar de andere ontsnapten.
Andrea en de drieling weten achter niets van haar arrestatie en haasten zich verder. Maar plots zien ze meerdere zwarte zwevers met soldaten uit verschillende richting aankomen. Ze hebben hen nog niet opgemerkt, maar ze beginnen nu ook alle villa’s in deze wijk te doorzoeken.
‘Tante Reysa, Andrea,’ fluistert Trix plots.
Even kijkt Trix om zich heen en herkent de buurt. Maar de soldaten zijn al bij de villa van Reysa Nador en kloppen aan.
Andrea kan alleen maar vanuit de struiken toekijken. Ze ziet de soldaten niet die haar links van haar met scanners door de struiken aankomen.
‘Handen omhoog, Andrea Tanen,’ zegt een stem achter hen.
Verschrikt kijkt Andrea om en kijkt recht in de loop van een wapen. 
‘Je bent gearresteerd wegens verzet en ontvoering van deze kinderen, meid,’ zegt de vrouw.
Op dat moment dagen zes soldaten op. Ze richten hun wapens ook op de vrouw.
‘Mijn naam is Ena Ros, agente. Deze vier zijn mijn arrestanten.’
De mannen kijken verbaasd naar de Koraanse vrouw, die haar pasje onder hun neus duwt.
‘Ik was iets sneller, dan jullie. En ik had genoeg aan mijn verstand om hen te vinden.’
‘Doe je pasje maar weg, agente Ros. Wij nemen deze wel van je over.’
‘En met de eer gaan lopen zeker, Sergeant. Nee, dat zal niet gebeuren. Ik lever hun zelf af.’
‘Je mag meekomen.’
‘Vertrouw je mij niet, soldaatje. Ik zei dat ik hen wel naar Hoson Alonga breng. Maar als je wil dan kan je ons naar mijn zwever begeleiden.’
De sergeant knikt en met zijn mannen volgt hij Ena Ros en haar gevangenen.
‘Mevrouw Tanen. Jij achter het stuur. Dan kan ik jou en de kinderen in het oog houden.’
Andrea knikt verbaasd, want ze heeft gemerkt dat de drieling zich uitzonderlijk kalm houdt. Arika kruipt als eerste op een van de twee achterbanken van de zwever. De twee andere kinderen volgen haar dadelijk.
‘Ga op de vloer zitten, kinderen. Want er zijn geen veiligheidsriemen voor jullie alle drie,’ zegt de agente, waarna ze zich tot Andrea richt.
‘En jij, mevrouw Tanen. Zit je nog steeds niet achter het stuur? Denk je dat ik alle tijd van de wereld heb.’
Andrea opent de deur en gaat snel op de bestuurders plaats zitten. Tot haar verbazing verheft de zwever zich dadelijk een twintigtal centimeter.
Even luistert ze naar de zoemende motor. Gedurende een paar seconden wil ze dadelijk gas geven en proberen te ontsnappen, maar ze beseft dat ze nooit zal kunnen ontkomen. Dus wacht ze maar af en grijpt het stuur vast. Als de agente achter haar ingestapt is, zegt ze.
‘Ik zie je wel op de basis, Sergeant.’
De man knikt even.
‘Kom er nog wat van, mevrouwtje?’ hoort Andrea de agente zeggen, terwijl ze haar wapen op het hoofd van Andrea richt.
Aarzelend drukt de jonge vrouw het gastpedaal in en rijdt weg. De soldaten kijken de zwever na die aan de hoek linksaf slaat. Andrea die naar het oosten en de basis van Alonga rijdt, vraagt plots:
‘Kan je ons niet laten gaan, agente Ros?’
‘Pas als we ver genoeg zijn, Andrea. Sla de volgende straat rechtsaf. We moeten de stad zo snel mogelijk verlaten.’
‘Wat bedoel je? Verlaten?’
‘Ena is geen echte agente, Andrea,’ zegt een stem achter hen.
Verschrikt kijkt Andrea om en zegt verbaasd:
‘Censy, jij hier?’
‘Ja, dank zij, onze vriendin hier. Ze verving mij, door een soort kloon van mij.’
‘Kloon? Wat bedoelt ze, agente?’
‘De Censy die ze gearresteerd hebben heb ik gevormd om hen te laten denken dat ze haar in handen hebben. Ik kan op elk moment dat ik wil dat deel van mij terugroepen.’
‘Deel van…’
‘Dat leg ik later wel uit, meisje. Dan pas mag je weten wie ik ben.’
‘Wat? Wie ben je dan wel?’
‘Ooit zal je het begrijpen, dochter van een amazone. Maar nu is de tijd nog niet rijp.’
Even kijkt Andrea in de spiegel, maar het gezicht van de agente zegt haar niets. Dus volgt ze de weg maar verder. Een tijdje later naderen ze de hoofdweg.
‘Neem ik de hoofdweg?’
‘Ja, maar  sla 10 kilometer verder aan het tweede kruispunt rechtsaf’
Andrea knikt even en raast tussen het verkeer de hoofdweg op. Als ze het kruispunt nadert,  hoort ze de agente zeggen:
‘Daar rechtsaf, Andrea en dan een dertigtal meter verder het smalle wegje in.’
Even aarzelt de jonge vrouw, want ze weet niet wat de agente van plan is. Ze heeft gezegd dat ze geen agente is, maar wat is ze dan wel.
‘Vertrouw me, Andrea. Ik wil jullie beiden alleen helpen. Ze mogen jullie niet in handen krijgen.’
‘Hoor je bij het verzet, Mevrouw Ros?’
‘Niet echt, Andrea. Maar ik ben wel een tegenstandster van die blonde Jakira.’
Aan het kruispunt slaat ze af en speelt even met de gedachte op om rechtdoor te rijden, maar doet het dan toch niet. Met bonkend hart laat ze de zwever neerdalen op het weggetje. De agente stapt snel uit en opent de achterdeur om de kinderen uit te laten.
‘Ik... vertrouwen,’ hoort ze de gedachten van Arika plots zeggen.
Even kijkt ze glimlachend naar het meisje en knikt. Langzaam stapt ze uit en kijkt Ena Ros aan.
‘Ik heb werkelijk het beste met jullie voor, Andrea. De zwever is van geen nut meer,’ zegt de groenhuidige vrouw.
Groenhuidige???????

xxxxxxxxxxxxxxxxooooooooooooooooooo



Dan schrikt Andrea als de zwever begint te vervormen tot een vormloze brij in het zand opgaat. 
‘Ik draag een Hypsoon, Andrea. Die kan vele dingen vormen. Een zwever is er eentje van.’
‘Wie ben je?’
‘Dat is iets voor later, dochter van een amazone.’
‘Hoe weet jij dat toch?’
‘Ik weet zeer veel over jou, Andrea. Maar zoals ik al zei, dat is voor later. Ik kan deze gedaante niet veel langer in stand houden.’
‘Deze gedaante,’ zegt Andrea vragend.
Even merkt ze dat het zwarte haar van de vrouw een rode kleur lijkt aan te nemen. Dan ziet ze haar omgeving langzaam vervagen.
‘Ik zoek jullie in het bergdorp Vovnen wel op,’ hoort ze de stem van Ena Ros nog zeggen, maar dan staan ze plots ergens anders.
Snel kijkt Andrea om zich heen. Dadelijk beseft ze dat ze in ene bergachtige omgeving zijn. Dan glimlacht ze, als ze een wegwijzer met het opschrift Vovnen 3km opmerkt.
‘Is een van jullie moe?’ vraagt ze.
De drie kinderen schudden hun hoofdje.
‘Kom, volg me dan maar,’ zegt Andrea met een glimlach.
De Censy kloon staat intussen geboeid voor Alonga.
‘Waar zijn ze, Censy?’
‘Ik weet het niet, Hera. We geraakten elkaar kwijt, omdat uw Volkors mij op de hielen zaten. Ik kon ontkomen, maar vond Andrea en de kinderen niet meer. Toen ik hen aan het zoeken was, liep ik recht in de handen van een andere Volkor eenheid.’
Even kijkt Alonga haar nadenkend aan.
‘En die twee verraders Komira en Erovan.’
‘Zijn dat hun namen? Dat wist ik niet. Die twee hebben ons nabij het park verlaten. Ze vonden het gevaarlijk in een grote groep en lieten ons gewoon staan. Ik snap nog altijd niet, waarom ze ons eerst hielpen. Ik en Andrea hadden geen enkel wapen.’
‘Er zal wel een reden geweest zijn, meid. Daar komen we nog wel achter. Ver zullen ze niet komen, tenzij ze bij de rebellen horen.’
 ‘Ze waren met drie, toen ze ons vonden, Hera. Ze wilden ons oppakken, maar de twee mannen kregen ruzie over de beloning. De andere man werd in een kort gevecht neergeschoten. Dus ze moesten vluchten, maar toen was de villa omsingeld door Volkors en soldaten. Andrea kende de geheime tunnel onder in de verborgen kelder. Ik denk dat ze daarom met ons meegegaan zijn.’
‘Misschien spreek je de waarheid, meisje. Maar ik kan niets voor je doen. De meesteres heeft je lot bepaald. Ik vrees dat ik je naar haar nieuwe tempel zal moeten sturen.’
Even schrikt Censy, maar haar stem klinkt kalm als ze zegt:
‘U doet maar, Hera.’
‘Als je dat maar weet, meid. Je kan nog wel aan je lot ontkomen. Maar dan moet je trouw zweren aan de meesteres die de amazones de verhevene noemen.’
‘Ik ben een amazone, Hera. Ik zal haar nooit dienen.’
‘Daar zou ik niet zo zeker van zijn, Censy. Als je moest weten wat je daar wacht, dan zou je misschien wel dadelijk van gedachten veranderen.’
Censy doet alsof ze van haar woorden schrikt, maar zegt niets meer.
‘Dan moet je het maar weten, meisje,’ zegt Alonga en geeft een teken aan twee Volkors.
De volgende dag wordt ze in een zwarte zwever geduwd, die even later opstijgt. Na een vlucht van meer dan zes uur ziet Censy met gemengde gevoelens de tempel in de verte opdoemen. Het is een gebouw die luxe uitstraalt. Als de zwever land, wordt Censy naar buiten gebracht. Voor haar staan vier in strakke uniformen geklede mannen. Het zijn echter geen Volkors. 
‘Welkom, Censy Morinso. Volg ons,’ zegt een van hen, met een grijns op zijn gezicht.
Ook de paleiswachters zijn in strakke uniformen gekleed, maar die zijn meer versierd met blinkende edelstenen.
Een paar minuten later dalen ze af met een lift naar de diepere gedeelte van de tempel.
‘Ik denk dat je broer Miran hier ook ergens is, meid,’ zegt een van de mannen.
‘We kunnen hen bij elkaar opsluiten. Dan kunnen ze elkaar hun wedervaren vertellen,’ lacht een andere.
‘Dat lijkt me een goed idee. Weet jij waar hij is?’
‘Ja, kom. Volg me maar.’
Het groepje blijft een paar minuten later voor een gesloten deur staan. Als ze openzwaait, duwen ze haar naar binnen.
‘Tot morgen schatje, dan moeten we je aan onze meesteres voorstellen.’
Als ze zich opricht ziet ze haar broer Miran voor zich zitten.
‘Miran, wat hebben ze met je gedaan.’
Maar Miran zegt niets. Hij staart alleen maar voor zich uit.
Zeer vroeg komen ze haar de volgende morgen halen. Kalm staat ze op en, stapt ze moedig tussen hen in. Innerlijk beeft ze echter van angst. Ze leiden haar een kleine hal binnen en duwen haar tot voor de blonde Jakira.
‘Mijn naam is Jakira, Censy. Jij hebt Andrea Tanen met drie kinderen helpen vluchten.’
‘Helpen vluchten? Dat heb ik niet, Hera. We vluchten allen voor de soldaten die de villa binnenvielen. Andrea wist een vluchtweg dus die twee agenten die ons later in de steek lieten vluchten samen met ons. Mijn broer Miran werd echter gegrepen en als gevangene weggevoerd. Zodra we uit de gang waren raakten we gescheiden. Ik heb Andrea en de kinderen daarna niet meer gezien en dan viel ik in handen van de Volkors.
‘Als jij je vrijwillig tot de politie gewend had, dan had ik je misschien kunnen vergeven en zelfs kunnen vrijlaten.’
‘Ik weet niets van over de kinderen, Hera. Andrea zorgde voor hen. Ik of een van de anderen vielen soms in als ze weg moest.’
‘Ik weet dat je niet weet wie de echte ouders zijn, Censy, maar ik weet uit je gedachten dat je hen geholpen heb.’
‘Bent u een telepate?’
‘En nog veel meer, Censy. En ik geniet er zelfs van.’
‘Van wat?’
‘Vraag je nu om je eens onder handen te nemen?’
‘Nee!!’
‘Ik denk van wel. Dus…’
Dan concentreert de blondine zich. Het meisje doet alsof ze in elkaar krimpt van de pijn en zakt op de vloer.

xxxxxxxxxxxxxxxxooooooooooooooooooo


Dan trekt Jakira haar krachten om Censy los.
‘Was het wat je verwachte, meisje? Gelukkig, vond ik geen verdachte dingen in je gedachten. Anders kronkelde je zeker een uur over de vloer van de pijn.’
Gespeeld kreunend richt Censy zich op en durft de blondine niet aankijken.
‘Breng haar weg,’ beveelt Jakira.
Enkele Volkors trekken haar rechtop en brengen haar wankelend weg. Ze wordt door verschillende gangen en liften lager een kale cel binnen geduwd.
‘Hopelijk geniet je van je tijd op de planeet waar ze je naar toebrengen,’ zegt één van de soldaten nog snel.
Ze valt op de vloer en hoort de deur achter haar dicht klappen. Dan kijkt ze om zich heen en merkt in een hoek van de ruimte een vrouw op die ze kent.
‘Heneva, wat zie je eruit,’ zegt Censy schrikkend.
‘Censy. Nee, dat niet. Je kan niet. Je mag niet hier zijn.’
‘Toch ben ik hier, Heneva. Laat me je helpen.’
‘Helpen, Censy. Niemand kan ons meer helpen.’
‘Iedereen kan geholpen worden, Heneva.’
‘Zo zeker zou je niet zijn, als je met Tena daar zou praten. Zij zit hier al tien maand gevangen. Ze is al voor de tweede maal zwanger,’ zegt Heneva.
Die staart even naar Tena, die in de andere hoek op de vloer ligt. Censy schat haar ongeveer dertig jaar oud, ook zij is zo vuil. Maar Censy kan duidelijk haar dikke buik zien. Vermoedelijk is ze in haar laatste maand.
Dan kijkt ze naar haar vriendin.
‘Heeft ze dan een vriend in een van de andere cellen?’
‘Alle mannen zijn onze ‘vrienden, Censy. Ik zal over enkele weken ook wel zwanger zijn.’
Verschrikt kijkt ze Heneva aan.
‘Zwanger? Hoe? Heb je met… ’
‘Niet uit vrije wil, meisje. Maar je zit opgesloten.’
‘Ben je verk…’
‘Waarom denk je dat wij hier zijn, meisje?’
‘Je bedoelt dat ze ons…’
‘Begin je het te begrijpen?’
‘Dat mag toch niet volgens de overeenkomsten.’
‘Denk jij dat Jakira en haar volgelingen zich iets van die overeenkomsten aantrekken. Ze wil trouwe soldaten scheppen. Maar ze heeft er kinderen voor nodig, die ze later zullen klonen tot een heel leger.’
Censy staart Heneva angstig aan.
‘Je kan je er zelfs niet tegen verzetten, meisje. Ze spuiten je iets in waardoor je alle controle verliest.’
Censy slikt even, want nu pas begint ze te beseffen wat haar te wachten staat.
Intussen zit Miran in een cel met drie andere jongemannen tussen de 16 en 22 jaar oud. Wat die vertellen doen hem beseffen tot wat ze hem ook zullen dwingen.
‘Dit zijn Henon, Kosino en ik ben Toson,’ zegt een van hen.
‘Is dat werkelijk wat hier gebeurd?’
‘Ja, Miran. Je doet wat ze willen of je wordt ter plaatse gedood, terwijl iedereen moet toekijken.’
‘Dat kan ik niet.’
‘Dan lig je morgen in het midden van het blok doorzeeft met capsules op de vloer.’
‘En ontsnappen?’
‘Dat hebben al enkelen geprobeerd, Miran, maar ze werden allen zwaar toegetakeld teruggebracht. Het duurde een paar weken voor ze weer een beetje normaal konden functioneren. Maar helemaal gezond werden ze niet meer. Ze zeggen dat die blonde duivelin ervan genoot om hen te doen kronkelen van de pijn.’
Even zwijgt Miran. Innerlijk trilt hij van angst, want tegen pijn kan hij niet zo goed. En toen die blonde hem onderhanden nam krijste hij het uit van de pijn. Toch zegt hij:
‘Ze doen maar wat ze willen, Kosino. Maar ik zal nooit zoiets nooit doen.’
Ze weten geen van allen dat ze alle gevangenen contant geobserveerd worden. Een van de bewakers lacht even als hij de woorden van Miran hoort. Een van zijn mannen brengt de opname naar zijn overste die het doorstuurt naar Jakira. Samen met Aqunok kijkt ze ernaar.
‘Weer een terechtstelling zo te zien,’ lacht hij.
‘Nee, ik weet iets beters, dat hem zal breken. Hij heeft angst, al spreek hij moedige taal.’
Aqunok kijkt de mooie blondine verbaasd aan.
‘Breng Dokteres Dovos op de hoogte. Zij moet hem een spuitje toedien, dat hem in een andere stemming zal brengen.’
Begrijpend glimlacht Aqunok. Dan knikt hij. Alinda Dovos is een goede kennis van hem, die houdt van experimenten. Hij verheugt er zich op om haar nog eens weer te zien. 

Sorane daagt op. Nadat Censy tot stof uit elkaar viel.

xxxxxxxxxxxxxxxxooooooooooooooooooo


De volgende morgen, schrikken ze alle vier in de cel van Miran. Tot de verbazing van Miran, staan zijn drie nieuwe lotgenoten dadelijk op en gaan aan het voeteinde van hun bed staan.
‘Sta snel zoals wij op, Miran. Anders wordt je gestraft.’
Miran staat langzaam op maar blijft daar gewoon staan.
‘Gestraft word ik toch, Toson. Dus wat maakt het uit.’
Dan zwaait de deur open.
‘Miran, meekomen jij,’ zegt een strenge stem.
Als niemand reageert grijpt de man Miran bij de arm en trekt hem naar buiten. Daar krijgt de jongeman enkele harde klappen. De drie binnen zien tot hun opluchting de deur weer dichtslaan.
‘Die zal straks in een niet al te beste conditie terugkomen.’
‘Het is een beetje zijn eigen schuld, denk ik.’
‘Ik niet, Kosino. Wij worden allen tot iets gedwongen dat tegen onze principes is. Maar we hebben alleen te grote angst om iets te doen.’
‘Misschien heb je gelijk, Henon. Maar ik vrees dat ze die jongeman ook wel zullen breken of hij zal voor onze ogen sterven.’
‘Is dat misschien niet beter, Toson?’
Even zegt die niets.
‘Ik weet het niet, mannen. Maar ik ben liever in leven, want leven brengt hoop op een betere toekomst.’
Bijna helemaal bovenaan de hoogste toren van de tempel, zit een blondine, grijnzend naar hun gesprek te luisteren.
‘Jullie leven zal alleen nog uit pijn bestaan, lieve vrienden. Maar eerst moeten jullie nog voor soldaatjes zorgen,’ fluistert Jakira grijnzend.
De Volkors sleuren Miran door de gangen. Als ze blijven staan, spuit een Volkorvrouw hem iets in zijn bovenarm. Dadelijk voelt hij een warme gloed door zijn arm, borst en dan de rest van zijn lichaam trekken.
‘Open de deur, Jodovo,’ zegt de vrouw.
Als de deur openzwaait, duwen ze Miran de cel binnen. Hij komt op vloer terecht en kijkt met verwilderde blik om zich heen. Dan merkt hij drie jonge vrouwen op. Langzaam wordt zijn blik een beetje helderder en hij herkent twee er van.
‘Censy, Heneva. Hoe kome….. Vlucht zus, vlucht en snel… ik kan niet weerstaan.’
‘Vluchten, Miran, waarheen… We zitten in een cel.’
Op dat moment springt Miran op haar toe. Buiten de cel horen de bewakers de kreten van de jonge vrouwen, maar ze grijnzen alleen maar.
Ver daarvandaan zitten Dane en Ven in de gevangenis van Alonga opgesloten. Over drie weken zal hun proces gevoerd worden. Wat hen daarna wacht zal van de uitspraak afhangen. Maar die drie weken zijn een bron van angst en geweld. Alonga en haar volgelingen willen weten waar Jouna en Aenon zijn. En ook wie Ena Ros werkelijk is.
Dane zit voor de zesde maal voor Alonga, die haar streng aankijkt.
‘Je zal spreken, dame. Ik wil weten waar de drie kinderen van die niet bestaande Ovara Darinon zijn? En wie zijn hun echte ouders?’
‘Mevrouw Darinon ken ik alleen van zien. Wie ze was weet ik niet. Al wat ik en mijn man weten is dat ze bij de geboorte stierf.’
‘En Andrea Tanen. Wie is zij? Waar komt ze vandaan en waar kan ze zich verbergen?’
‘Ze was en is op de vlucht voor haar famillie. Ze kwam in Mogwan terecht. Haar achtervolgers werden door Volkors gearresteerd. En de rest van haar famillie zit in de gevangenis. Ze zocht een job en ik nam haar als babysitter aan. Dat ze de kinderen zou beschermen, kon ik zelfs niet vermoeden.’

• Uncategorized